I

Dzień matki

D Z I E Ń        M A T K I

d z i e ń m a t k i

Dzień Mamy/Mamusi/Matuli/Mamieńki/Mamuli

Dzieńmatki Dzieńmatki Dzieńmatki

dieńmatkidzieńmatkidzieńmatkidzieńmatkidzieńmatkidzieńmatkidzieńmatkidzieńmatki

-Shannon ...

dzieńmatkidzieńmatkidzieńmatkidzieńmatkidzieńmatki

- Shannon Parker!

- Tak?

Spoglądam przed siebie i napotykam rozgniewane spojrzenie nauczyciela.

- Pani Parker, może mogłaby pani nam łaskawie wyjaśnić co też tak bardzo panią pochłonęło.

    Milczy chwilę najwyraźniej oczekując odpowiedzi. Jednak ja jedynie na niego patrzę.

 - Jeżeli nie interesują pani zajęcia, po co więc chodzi pani do szkoły? Na moich lekcjach nie toleruję leni i nieuków. Jeżeli to zachowanie powtórzy się jeszcze raz, będę zmuszony zgłosić obecną sytuację pani dyrektor, a tego chyba nie chcesz. 

     Kolejna przerwa.

- Nie myśl, że sprawi mi to przyjemność, jesteś moją uczennicą już długie lata, mam do ciebie sentyment. Choć bardzo się zmieniłaś od gimnazjum, przecież byłaś takim dobrym dzieckiem, co się z tobą stało Shannon? Pamiętam jak kiedyś...

- Już! Już zrozumiałam, przepraszam.

Pamiętam. Pamiętam Dzień Mamy sprzed ponad roku.

- W porządku zatem. Wróćmy do lekcji. W XIX wieku ...

A więc jestem na historii, dobrze wiedzieć.

- Shannon Parker proszona do dyrektora. Powtarzam. Shannon Parker proszona do dyrektora.

Głos z głośników ciągnie się echem po korytarzach. Wychodzę ze swojej sali i zmierzam w kierunku gabinetu pani Smith. Nie pierwszy raz. Po raz kolejny pukam w dębowe drzwi. I po raz kolejny odpowiada mi ten sam głos.

- Proszę.

Otwieram wrota do jamy smoka i ostrożnie stąpając podchodzę do bestii. Dziś jest w dobrym humorze. Może dorwała już parę niewinnych owieczek. Ja będę kolejną.

- Usiądź proszę.

Siadam na krześle elektrycznym i czekam na pierwszą iskrę.

- Wczoraj w szkole miało miejsce pewne skandaliczne wydarzenie.

- Co nieco obiło mi się o uszy.

- Zatem wiesz o co chodziło, prawda?

- Możliwe.

- Czy ty unikasz odpowiedzi?

- Nie.

- A może nie chcesz ze mną rozmawiać?

-Muszę.

- Musisz? Jak to? Przecież nikt cię do niczego nie zmusza.

Sratatata.

- Zmusza czy nie?

Bestia warczy i pluje jadem. Zaraz mnie ukąsi.

- Nie.

- Właśnie - tryumf w gadzich ślepiach. - W takim razie powiedz mi co wiesz.

Monstrum świdruje mnie swoim spojrzeniem. Na wszelki wypadek sprawdzam czy nie zamieniłam się w kamień.

- Wiem to co inni.

- To znaczy?

 Poddaję się.

- Bójka-  Porażka.

- Ach, kolejna? A może wiesz kto brał w niej udział?

  Jakby nie wiedziała.

- Ja.

- Ach, więc to ty!

 Punkt dla potworka.

- Tak. Po prostu...

- Nie tłumacz się. Wina leży po twojej stronie. To ty pierwsza zaatakowałaś. Ty poniesiesz odpowiedzialność prawną, a twój ojciec będzie musiał zapłacić odszkodowanie.

- Prawną? To znaczy, że kurator?

- Niestety jeszcze nie... Przy następnej okazji owszem, ale nie dziś.

Niestety? Następnej okazji? Suka nie Bestia.

Wchodzę do domu. Na razie nikt na mnie nie krzyczy. Dobrze, jeszcze nic nie wiedzą. Ale już wkrótce. Muszę się przygotować. Idę w kierunku schodów.

- Shannon.

Za późno. Tata.

- Słucham?

Gra na czas wydaję mi się w tej chwili najlepszą opcją.

- Dzwonili do mnie ze szkoły.

- Och, jak to miło z ich strony. Wysypka pani Manson już zeszła? 

- To nie jest śmieszne. Znowu to zrobiłaś. Obiecałaś, że to już więcej się nie powtórzy. Ufałem ci. Znowu mnie zawiodłaś.

z n o w u

- Ja i Simona tak bardzo się staramy, abyś wyrosła na porządną dziewczynkę. Dlaczego tak bardzo nas krzywdzisz? 

Ja was?

 - Wiesz jak to boli? Twoje ciągłe kłamstwa, obietnice, spóźnienia, twoje pyskowanie, oceny, uwagi, i te twoje bójki. Jesteś chłopakiem czy dziewczyną? 

No zgadnij.

 - Dziewczyną! 

Brawo.

- Więc zachowuj się jak ona. Powinnaś się malować, ubierać sukienki, spódniczki. Gdzie biżuteria, którą od nas dostajesz? Dlaczego ...

Nie mów tego.

- ... nie jesteś ...

Przestań.

- ... jak  ...

Zamilcz!

- ... twoja matka?

 -  Wystarczy! Zamknij się do cholery! Nie masz prawa o niej mówić! Słyszysz?! To przez ciebie jej nie ma! To twoja wina! To ty ją zabiłeś! 

 Czuję łzy, ale nie swoje. Ich trujący zapach rozchodzi się po pomieszczeniu. Otępia mnie. Łzy rodzica powinny boleć bardziej niż własne, ale w swoim życiu widziałam ich już wystarczająco dużo by przywyknąć. 

- Co to za krzyki?

Na pole walki wkracza odsiecz, jednak nie moja.

- Shannon, coś ty znowu zrobiła?

Syk. Syk. Syk. Ssssimona ssssyczy. Robi to zawsze gdy chcę pokazać jak bardzo mnie nienawidzi. Dziś jest jej szczęśliwy dzień - może syczeć do woli.

- Nie twój zasrany interes.

- Jak śmiesz się tak do mnie odzywać?! Robercie, powiedz coś swojej córce, jest bezczelna.

Jego łzy już wyschły. Sam je osuszył, by ukochana nie widziała w nim słabości. Tchórz.

- Idź stąd.

Prosi, więc idę.

                                  Chcę krzyczeć. Tak głośno by nie słyszeć tego irytującego głosiku w mojej głowie. 

szmata/głupia/suka/zawiodłaś/idź/idź/powinnaś/odejdź/idź/szmata/doniczego/sama

     Palą mnie wnętrzności. Ogień strawi wszystko. Rok temu zajął się sercem, dziś zabiera się za płuca. Kłuje,opieka, skwierczy,rumieni tkanki. Pod skórą mam grilla.

       Nie wiem gdzie idę. Chcę się tylko schować, gdzieś głęboko, najlepiej w piekle.